پسر جوانی، با وسوسهٔ یکی از دوستانش به محلی رفت که زنان روسپی، خود فروشی می کردند. او روی یک صندلی در حیاط آنجا نشست.
در آنجا پیرمرد ژولیدهای بود که حیاط و صندلی ها را نظافت میکرد.
پیرمرد در حین کارکردن ، نگاه عمیقی به پسرک انداخت و سپس پیش او رفت و پرسید : پسرم ، چند سالت است ؟
گفت : بیست سالم است .
پرسید : برای اولین بار است که اینجا می آیی ؟
گفت : بله
پیرمرد آه پر دردی از ته دل کشید و گفت :
میدانم برای چه کاری اینجا آمده ای...
به من هم مربوط نیست ، ولی پسرم ، آن تابلو را بخوان!
پسرک به طرف تابلو یی رفت که در یک قاب چوبی کهنه به دیوار آویخته شده بود . سپس با صدای لرزان شروع به خواندن شعر تابلو کرد:
گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلی
صبر کن پیدا شود گوهر شناس قابلی
قطرات اشک بر گونههای چروکیده پیرمرد می غلتید ... اشکهایش را پاک کرد و بغضش را فرو برد و گفت : پسرم ، روزگاری من هم به سن تو بودم و به اینجا آمدم ، چون کسی را نداشتم که به من بگوید:
« لذت های آنی ، غم های آتی در بر دارند»
کسی نبود که در گوشم بگوید :
ترک شهوت ها و لذت ها سخاست
هرکه در شهوت فرو شد بر نخاست
کسی را نداشتم تا به من بفهماند :
به دنبال غرایز جنسی رفتن ، مانند لیسیدن عسل بر روی لبه شمشیر است ؛ عسل شیرین است ، اما زبان به دو نیم خواهد شد.
کسی به من نگفت :
اگر لذتِ ترک ِ لذت بدانی...
دگر لذت نفس ، لذت ندانی
و هیچ کس اینها را به من نگفت و حالا که :
جوانی صرف نادانی شد و پیری پشیمانی
دریغا ، روز پیری آدمی ، هشیار می گردد
پیرمرد این را گفت و دست بر پیشانی گذاشت و شروع به گریستن کرد.
ناگهان حس شهوت زودگذر در درون پسر فرو ریخت... حال عجیبی داشت ، شتابان از آنجا بیرون آمد در حالی که شعر پیرمرد را زیر لب زمزمه می کرد:
« گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلی ...»
و دیگر هرگز به آن مکان نرفت...▪?
عزیزم این شعر همیشه یادمون بمونه...
گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلی
صبر کن پیدا شود گوهرشناس قابلی