در زندگی؛ آدمهایی هستند که سهمیه مان را برمیدارند
و میخورند و آنچه میماند برایمان اندکی ست؛ این آدمها طلا هستند
و بالاتر از آن ! پدر را میگویم و مادر را ، وقتی غم و غصه هایمان را میخورند و با دعا و راهنمایی هایشانغم و غصه ای برای خوردن برایمان باقی نمی گذارند... آری، بعد از دست دادنشان است که حجم عظیم غمها در سفره زندگیخود را نمایان